در عصر دولت صفوی، مذهب شیعه ی اثناعشری، به وسیله ی شاه اسماعیل اول،
در سال 907ق. مذهب رسمیِ کشور اعلام گردید. پیش از آن، دین رسمیِ ایران
بیش تر به روش اهل سنت بود و به طور رسمی، مذهب اهل سنت رواج داشت و بیش تر
آنان از کیش شافعی پیروی می کردند.(1)
در کنار مذهب رسمیِ اهل
تسنن، شیعیان نیز در نقاط مختلف ایران، پراکنده بودند. سابقه ی ورود و نفوذ
مذهب تشیع در ایران، به قرن های اول هجری باز می گشت که پس از آن، به
تدریج، در ایران در حال گسترش بود.
با حمله ی مغول به ایران،
دوره ی جدیدی از تحول شیعه، در ایران آغاز شد؛ چرا که در این دوران، سقوط
خلافت بغداد و نیز سیاست تساهل مغولان در برابر مذاهب مختلف، فرصت اظهار و
ترویج عقاید شیعی را فراهم ساخت. ظهور متکلمان، محدثان و فقیهان بزرگ شیعی،
از عهد فعالیت خواجه نصیرالدین طوسی و تمایل غازان خان به تشیع و گرایش
الجایتو به مذهب شیعه، زمینه ی تجدید قوای شیعه را فراهم ساخت